Ik schreef weer een nieuw essay over kleur. Dit keer over de kleuren der kleuren: de regenboog. Ik onderzoek in dit stuk of de kleuren zelf, wat ze ons tonen en hoe we ze interpreteren, iets kunnen toevoegen aan de discussie over de kleuren van de vlag.
Dubbele regenboog
Photo: Uta Neumann, Berlin (2022)
“De stuwende puls van de regenboog zorgt ervoor dat de kleuren bewegen en geeft ons zo, als maatschappij, een raak voorbeeld. Want ook mensen leven, bewegen, veranderen en zijn daardoor steeds anders.“
‘De huidige kleurdefinitie komt aan onze drang tegemoet om alles perfect te categoriseren en als volledig, passend en compleet te bejegenen. Zoals bijvoorbeeld het ontwerp van eenkleurige paperbacks die gerangschikt in de juiste volgorde exact een regenboogkleurverloop tonen in de boekenkast. Ontwerper Willy Fleckhaus maakte deze serie voor de Duitse Uitgeverij Suhrkamp eind jaren zestig en de boeken werden gemaakt tot 2004. De regenboog toont zich alleen dan als je alle 48 delen bezit en ze precies in de zo ontworpen volgorde in je kast zet. Na deel 48 begint een nieuwe regenboog. Of de stapeling geschminkte mensen, die in de still uit de film Night Soil – Economy of Love (2015) van Melanie Bonajo exact de zeven prismakleuren van Newton belichamen. Alleen als ze precies in deze volgorde achter elkaar bewegen is de regenboog te zien, anders past het niet, geldt het niet, klopt het niet. Dan is het eenvoudigweg geen regenboog.’
